Opony Run Flat – historia rozwoju
Od pierwszych rynkowych prób, do rozpowszechnienia opon zdolnych do awaryjnej po utracie powietrza minęło blisko 80 lat. Poznaj historię opon run-flat.
Początek prób z technologią znaną obecnie jako Run Flat miał miejsce w roku 1934. Firma Goodyear wprowadziła wówczas do sprzedaży system LifeGuard. Rozwiązanie polegało na tym, że wewnątrz normalnej dętki znajdowała się dodatkowa – nylonowa. W przypadku nagłego pęknięcie lub przebicia opony nylonowa dętka na krótki czas przejmowała całe obciążenie. Pozwalało to uniknąć wypadku, ale na takiej uszkodzonej oponie nie można było daleko ujechać. Dodatkowa dętka stopniowa uwalniała powietrze. Pozwalało to na bezpieczne zatrzymanie pojazdu i wymianę koła.
Opony Run Flat w czasie wojny
Technologia opon pozwalająca w założeniu na kontynuowanie jazdy po utracie powietrza na dystansie od 80 do 200 km przy prędkości do 80 km/h.
W 1941 roku Departament Obrony USA ogłosił konkurs dla amerykańskich producentów. Zadanie dotyczyło opracowania opony zdolnej do jazdy po przestrzeleniu na odcinku co najmniej 120 km (75 mil). Francuzi i Niemcy już wcześniej posiadali podobne, lecz posiadające dużo wad, rozwiązania. Opony wypełnione gumową pianka były dobre do pojazdów, które mało jeździły. po kilku-kilkunastu setkach kilometrów normalnej eksploatacji nadawały się do kosza. Brytyjski wynalazek opony z usztywnionymi ściankami bocznymi pozwalał pokonać bez powietrza nawet 80 km (50 mil).
Finał konkursu miał miejsce na drodze "Tamiami Trial" łączącej Tampę i Miami na Florydzie, biegnącej przez bagna Everglades. Niestety wyniki testu nie były zadowalające. Najlepszy produkt wytrzymał 35 km (22 mile). Osiągi te udało się jednak poprawić. Do końca wojny udało się osiągnąć przebieg bez powietrza do 240 km (150 mil) w oponach przeznaczonych do pojazdów wojskowych (koszty produkcji nie miały znaczenia, liczył się przede wszystkim efekt). Sukcesy militarne generała Patton (szybka ofensywa z Francji do Niemiec) to zasługa między innymi innowacyjnych opon pojazdów wojskowych.
Szybki rozwój opon Run Flat
W 1995 roku firma Goodyear przedstawiła oponę z wkładką wewnętrzną (Captive Air Shield). Wkładka była wykonana z tworzywa, które przejmowało obciążenie w przypadku utraty powietrza w kole. Uzyskano w ten sposób bezpieczny dystans do 160 km przy prędkości 80 km/h. Kilka lat później wprowadzono serię Double Eagle, która posiadało opcjonalne wkładki LifeGuard Safety Spare. Opony z serii były reklamowane jako "wyposażone we wbudowane koło zapasowe". Nie zyskały wielkiej popularności ze względu na bardzo wysoką cenę.
Pod koniec lat 50., a dokładnie w roku 1958 Chrysler zaproponował opcjonalne opony marki US Royal, ze wzmocnionymi bokami, zdolne do jazdy bez powietrza na ograniczonym odcinku.
Rok 1965 przyniósł kolejny postęp technologiczny. Goodyear wprowadził do wyścigów formuły NASCAR opony z wkładkami Lifeguard Racing. Co ciekawe, jest to rozwiązanie stosowane do dziś.
W październiku 1973 roku firma Polyair (Austria) zaprezentowała oponę, która miała usztywnione ścianki boczne. Wykonana została ona z nowego rodzaju poliuretanu - elastycznego jak guma, ale cztery razy odporniejszego na zużycie. Produkt był lżejszy o 1/3 od tradycyjnej opony. Dzięki wytrzymałej mieszance był prostszy w budowie, bez warstw osnowy i kordu. Spadły w związku z tym koszty produkcji – opona została wykonana tańszą metodą odlewu ciśnieniowego. Jazda bez powietrza była możliwa na odcinku do 100 km z prędkością do 70 km/h. Znacznie obniżone tarcie śródmolekularne nowej mieszanki sprawiało, że opona nagrzewała się o wiele mniej niż wykonana z gumy syntetycznej. Jej wadą była gorsza przyczepność na mokrej nawierzchni.
Pierwsza opona z usztywnionymi bokami zbliżona do używanych współcześnie pojawiła się w 1978 roku. Została wyprodukowana przed koncern Goodyear, a została nazwana SST (ang. Self Supporting Tyre).
Opony Run Flat współcześnie
W roku 1987 został wprowadzony pierwszy samochód standardowo wyposażony w opony Run Flat (model Bridgestone RE71). Ten sam model w rozmiarze 175/70 R13 od połowy lat. 80 wchodził w skład pakietu dla osób niepełnosprawnych dostępnego w Hondach Civic. Pozwalał na jazdę bez powietrza na odcinku do 100 km z prędkością do 60 km/h.
Koniec lat 90. to dalszy rozwój opon Run Flat. W 1997 roku model Goodyear Eagle F1 GS-EMT staje się wyposażeniem standardowym Chevroleta Corvette, zapewniając dopuszczalny zasięg bez ciśnienia do 320 km z prędkością do 88 km/h, przy temperaturze zewnętrznej 22'C. W kwietniu 1998 roku Michelin zaprezentował system PAX, a grudniu 1999 roku Roadster Z8 został pierwszym modelem BMW wyposażonym seryjnie w system RSC (dedykowane opony run-flat, felgi EH2 i czujniki ciśnienia powietrza).
Wkrótce więcej informacji na temat opon Run Flat: stosowane oznaczenia i wskazówki dotyczące prawidłowego użytkowania.
Zobacz także