Opony w Formule 1
Opony są jedynym elementem, który łączy pojazd z nawierchnią drogi. Dla zwykłych samochodów łączna powierzchnia styku 4 opon pojazdu z podłożem równa jest powierzchni jednej kartki A4 (ok 600 cm2). Opony używane w F1 są znacznie szersze i wielkość styku bolidu F1 z nawierzchnią przekracza 1000 cm2.
Oczywiście skład mieszanki gumowej w oponach F1 okryty jest ścisłą tajemnicą, a w sezonie 2001 liczą się opony dwóch producentów - Bridgestone(Arrows/Asiatech, BAR/Honda, Ferrari, Jordan/Honda, McLaren/Mercedes, Sauber/Petronas) i Michelin(Benetton/Renault, Jaguar/Cosworth, Minardi/European, Prost/ACER, Williams/BMW). Współcześnie używane opony stają się najbardziej efektywne po osiągnięciu temperatury roboczej w przedziale 60-110 OC, dlatego przed założeniem ich na auto są elektrycznie podgrzewane w specjalnych pokrowcach. Każdy wyjazd samochodu technicznego(dzieje się to np. po wypadku) na tor F1 niesie za soba spore niebezpieczeństwo. Jazda bowiem za samochodem bezpieczeństwa przez kilka okrążeń sprawia, że temperatura opon gwałtownie spada. Samochód bezpieczeństwa nie ma bowiem możliwości utrzymania tempa choćby zbliżonego do tego, jakie jest konieczne, by opony "pracowały" i przez to utrzymywały właściwą im temperaturę, wynoszącą około 100 stopni Celsjusza.
Szerokość i wysokość opon pojazdów Formuły 1 jest ściśle określona. Podaje się ją zawsze w calach. Przednie i tylne opony mają wysokość 26 (66 cm). Tylne opony mają szerokość 15cali (38,1 cm), przednie są nieco węższe i mierzą 13 cali (33 cm). Dla porównania: opony golfa mają wysokość 23,6 cala (60 cm) i szerokość 7,28 cala (18,5 cm). Wszystkie opony stosowane w F1 są oponami radialnymi.
Wszystkie opony na suchą nawierzchnię muszą zawierać podłużne rowki na powierzchni przebiegające dookoła opony. Ilość i charakterystyka rowków jest ściśle określona przez przepisy FIA i wynosi 4 (symetrycznie wzgledem środka opony), odległość między srodkami rowków 50mm (+/- 1.0mm), głębokość rowka min. 2.5mm, natomiast szerokość min. 14mm na powierzchni i min. 10mm w środku. Delegat techniczny FIA sprawdza zużyte opony. Co najmniej 50 procent długości każdego rowka w każdej oponie na suchą nawierzchnię musi być widoczne. Jeżeli tak nie jest oznacza to, że jest to spowodowane przez uszkodznie samochodu.
Dla opon przeznaczonych na mokrą nawierzchnię regulamin przewiduje: głębokość bieżnika tylnej i przedniej opony - ponad 2.5mm, powierzchnia styku przedniej opony: max. 300cm2 ( po założeniu do samochodu),powierzchnia styku tylnej opony: 475cm2 (po założeniu do samochodu), stosunek powierzchni rowków przednich opon: ponad 25%, stosunek powierzchni rowków tylnych opon: ponad 24%.
Regulamin przewiduje, że każdy kierowca może użyć maksymalnie 32 opon na nawierzchnię suchą (40 w 1998) i 28 opon na nawierzchnię mokrą przez cały okres trwania zawodów. Każdy kierowca może użyć maksymalnie dwóch rodzajów opon na suchą nawierzchnię o różnym składzie gumy podczas sesji treningowych, ale musi wybrać specyfikację gumy bieżnika, którą będzie używał w dalszej części zawodów, przed rozpoczęciem sesji kwalifikacyjnej. Maksymalna liczba opon, którą kierowca może użyć podczas sesji kwalifikacyjnej, rozgrzewki i wyścigu, wynosi 28 (14 przednich i 14 tylnych opon), wybranych z ogólnej liczby 32. Każda pojedyncza opona używana w Grand Prix zawiera kod kreskowy nadany przez FIA i komisarze mogą sprawdzić, czy żaden z kierowców nie przekroczył dozwolonej liczby opon. Czasem zdarza się, iż używany jest tylko jeden rodzaj opon w sesjach treningowych. Tak było na przykład podczas GP Stanów Zjednoczonych 2000, kiedy specjalnie na tę okazję Bridgestone opracował "gumę", zgodnie z nomenklaturą F1 nazwaną extra hard, potrafiącą wytrzymać ogromne obciążenia - jazdę z prędkością prawie 300 km/h po jednym z łuków owalnego toru w Indianapolis.
Twardy lub miękki rodzaj gumy jest wybierany w zależności od stylu jazdy kierowcy, projektu samochodu, temperatury powietrza oraz toru. Generalnie, na wolniejszych torach i przy niższej temperaturze miękkie ogumienie pozwala na uzyskanie większej przyczepności. Z drugiej strony, wyższe temperatury, w połączeniu z nawierzchnią o dużej przyczepności, powodują dużo szybsze zużycie opon. Zespół i kierowcą musi więc wziąć pod uwagę wiele czynników, np. założenie twardszych opon, które mogą spowodować gorszą przyczepność, ale pozwolić na mniejszą liczbę postojów, albo użyć bardziej miękkich opon, które muszą być zmieniane kilka razy podczas wyścigu. Rozsądny wybór czasem umożliwia wolniejszemu samochodowi wygranie Grand Prix. Zmiana opon jest częścią wyścigów Formuły 1, a lepiej wytrenowane zespoły najczęściej potrafią zmienić wszystkie cztery opony i zatankować samochód w czasie między 5 a 10 sekund, w zależności od ilości wlewanego do zbiornika paliwa.
W Formule 1 do opon pompuje się nie powietrze, lecz główny jego składnik - azot, a ciśnienie w kołach wynosi około 1,4 atm (jest więc znacznie niższe niż w samochodach osobowych - 2 atm).
spoko spoko polecam
Zobacz także